W wieku 6 lat weszłam na Mogielicę [1 171 m n.p.m.]. Miałam wtedy na sobie różowe spodenki w dalmatyńczyki. Chyba były jakościowo dość mocno kiepskie, bo podczas „wspinaczki” pękły mi całkowicie na szwie. Nie pamiętam za wiele z tego okresu swojego życia, ale ten moment mocno zapisał mi się w pamięci. Za punkt honoru miałam wtedy zdobycie szczytu! Przewiązałam bluzę przez pas i maszerowałam dzielnie krok za krokiem. Mogielica przez 6-letnią Kasię z rozerwanymi spodenkami została zdobyta!

Myślę, że to był mój mały wielki początek miłości do gór. Później jeździłam na każdą możliwą wycieczkę górską. Czy to od mamy z pracy, czy to z klasą w szkole [niekoniecznie swoją], czy to z siostrą zakonną. Trzeba było jechać!

…I tak mi zostało do dziś. Trzeba jeździć, trzeba zwiedzać i trzeba robić [przeróżne] rzeczy! Do tej pory całość moich skrupulatnie zbieranych środków wydaję na marzenia większe lub mniejsze. Wyjazdy dalsze lub bliższe. Rzeczy, które szybciej lub wolniej przybliżają mnie do ROBIENIA RZECZY.

Z górskich osiągnięć wpisałam już do swojego pamiętnika: zdobycie Kilimanjaro, atakowanie Aconcagui [dojście na wysokość 6 317 m.n.p.m.], zimowe zdobycie Rysów oraz wiele innych przemierzonych samotnie lub w towarzystwie szlaków.

Prywatnie jestem szczęśliwą żoną i właścicielką dwóch kocich sierściuchów. 🙂

Więcej moich przygód znajdziecie na: @trzeba_robic_rzeczy